Karanlıkta yürürken ışık tutulduğunda arkandan,
Birden görünür olur yol gözünün önünde.
Bilgeysen tadını çıkarırsın sana sunulan ışığın,
Yürürsün yolunda güvenle.
Ne zaman ki kaplar içini aç gözlülük, huzursuzluk,
Acele edersin daha hızlı varmak için,
Uyumunu yitirip tutulan ışıkla,
Tam önüne geçersin telaşla;
O zaman olursun kendi yoluna gölge.
Karanlık, yoluna kör eder seni,
Işık nereye gitti diye bakar durursun.
Yolunla arana girme,
Işığın önünden çekil…
Aylin Safiye Deniz, 2015
