Geçenlerde sordu biri bana,
En büyük felaket neydi başına gelen diye?
Kendimi unutmamdı dedim.
Her gece kalp çarpıntısı içinde,
Unuttum diye uykumdan sıçrayıp,
Neyi unuttuğumu hatırlayamamamdı dedim.
Tam anlayamamış gözlerle baktı bana,
Bu mu yaşadığın en büyük felaket dercesine.
Halbuki bundan büyük felaket ne olabilirdi ki,
Esasında olduğun şeyi unutup,
Kendini sınırlı ve bir başkası sanmanın,
Aslında olmadığın birinin hayatını,
Ve acılarını yaşamanın yanında?
Aylin Safiye Deniz, 2015
