Bazen usul usul fark ederiz;
Çok da fazla görmek istemesek de
Aslında gayet iyi biliyoruzdur
Yapmamışızdır elimizden gelenin en iyisini
İster kendimizle ilgili, ister başkalarıyla…
Bu nedenle içimiz bulanmış ve de bunalmıştır.
Birden kaplar her yeri suçluluk dalgası
Eksik mi yaptım düşüncesi bağırır bir yandan
Başa çıkamadıkça durumla, yükselmeye başlar başka başka sesler:
Daha da ne yapabilirim ki canım, bir yere kadar
Elimden geleni yaptım ben.
Sonra gösterir kendini yeniden o suçluluk hissi
Susturmaya çalışırız sesini, yargılamaya girişerek karşı tarafı
Veriler uçuşur bir bir hataları ve neden hak etmediği üzerine
Çırpınır dururuz, haklı görebilmek için kendimizi.
Sonra daha da yükselir bu sesler,
Ve gittikçe daha da kirlenir kalbimiz.
Oluşturur her ses yeni bir katman
Hakikatimizle aramıza itinayla.
Sıkılır içimiz, düşeriz vesvese girdabına
Boğulur gideriz vesvesenin içinde huzursuzlukta.
Halbuki sadece yapmadık elimizden geleni
İster isteyerek ister istemeden.
Ne gerek vardı bu kadar büyütmeye,
Dallandırıp budaklandırmaya
Huzursuzluk içinde boğulmaya.
Kabul etseydik bunu, suçluluk girdabına girmeden
Belki de ilham olacaktı bize daha da fazlasını yapabilmek için,
Fark etmek elimizden geleni yapmadığımızı.
Fark ettiğinde elinden geleni yapmadığını,
Gitme görmezden gelmeye ya da suçluluğa,
Bırak ilham olsun sana,
Daha cömert olasın diye,
Kalbin açılabilsin diye.
Aylin Safiye Deniz, 2018
