On parmağında on marifet varmış,
Yetişirmiş her şeye,
Eksik kalmazmış hiçbir şeyden,
Aynı anda çok iş yaparmış,
Çok da takdir görürmüş dışardan,
Daha da gaza gelirmiş her takdirle,
Havası çok iyiymiş…

Yapmış, yapmış, yapmaya devam etmiş,
Bir de bakmış ki bir gün,
Hiçbir şeyi unutmayayım derken,
Kendini unutmuş tamamen,
Uzaklaştıkça uzaklaşmış,
Farkında bile olmamış.

Öyle bir şey olmuş ki bir gün,
Durmak zorunda bırakmış yaşam,
Felaket gibi algılamış, paniklemiş.
Sonra farketmiş ki, en iyi şeymiş başına gelen.

Durmuş, durmuş, durmaya devam etmiş,
Bir gün hiç beklemediği bir anda,
Sessizliğin içinden parıldayarak,
Göstermeye başlamış hakikat kendini,
Kim olduğunu hatırlamaya başlamış,
Meşgul etme ihtiyacı kalmamış kendini,
Sadeleştikçe sadeleşmiş…

Aylin Safiye Deniz, 2015