Yıldırım düştü gönlüme,
Yakıp gitti bir anda beni,
Göz kamaştırıcı şimşek misali, ansızın çakan.
Kaldım ben baş başa,
Yanan kor alevlerle birlikte,
Bilmeden neye düştüğümü, şaşkın.

Üzülmeli miydim gitmene,
Sevinmeli miydim gelmiş olmana,
Bir anlığına da olsa?
Baktım ki sevinmelerdeyim ben,
Biraz olsun tadabildiğim için seni.
Durabilirdi kalbim ansızın,
Daha hiç bilemeden seni,
Kuru, kupkuru, soğuk diyarlarda,
Oradan oraya ararken seni, umarsızca.

Şükürler olsun ki çaktın bir an için,
Belli ettin kendini bir bakışlık,
Buradayım dedin…
Meğer sen ne gelmişsin, ne de gitmişsin,
Gelip giden esas benmişim,
Kayıp olan benmişim.

İyi ki çakmışsın,
İyi ki yakmışsın.
Artık yanmayı bilir bu kalp,
Sevmeyi bilir bu kalp…

Aylin Safiye Deniz, 2016