Tutunacak bir şeyim kalmadı diye,
Paniklediğim tam o an,
Çok önemli bir eşiktir aslında,
Uyku ile uyanıklık arasında.

Ya bulmaya koyulursun vakit kaybetmeden,
Tutunacak türlü türlü “yeni”ler,
Ve sözde konforunda devam edersin uykuna.
Ya da toplayıp cesaretini kalırsın,
Durması korkutan o sonsuz boşlukta,
Bazen bacakların titreyerek, bazen umutla.
Ta ki eşiği geçip
Girene kadar kapıdan.

Sonra bir ses karşılar seni,
Kapının diğer ucundan:
Günaydın! diyerek.
Sen de karşılık verirsin:
“Günaydım!”

Aylin Safiye Deniz, 2014