Kendime doğru yol alıyorum,
Gündüz gece, gece gündüz.
Karanlıktan aydınlığa,
Aydınlıktan karanlığa.
Ne aydınlığın sonu var,
Ne de karanlığın.
Ne yaşamın sonu var,
Ne de ölümün.
Bir şeylere son vermek isteği neden?
Ya da başlatmak isteği?
Her şey başlar, her şey biter,
Her şey yeniden başlar, her şey yeniden biter…
Başlatan kim, bitiren kim?
Yaşayan kim, ölen kim?
Ben kimim? Yaşayan mıyım, ölen miyim?
Cennette miyim, cehennemde miyim?
Cesarette miyim, esarette miyim?
Aşkta mıyım, yasta mıyım?
Ben neredeyim?
Ben her yerdeyim,
Cennette, cehennemde
Cesarette, esarette
Aşkta, yasta
Yaşamda, ölümde
Aydınlıkta, karanlıkta
Yerde, gökte.
Ben her yerdeyim…
Ben sınırsızım,
Nasıl bir yere sığabilirim ki?
Sığdırmaya çalışanlara nasıl izin veririm?
İzin versem bile nasıl dayanır içim buna?
Ne çarem kalır kendime ihanet etmekten başka?
Oysaki ben sınırsızım,
Ben tanımlara sığmayanım,
Ben her yerde olanım…
Ne bedendir benim sınırım,
Ne zihin, ne de yarattığım dünya.
Ne aydınlıktır benim sınırım,
Ne de karanlık.
Ben bunların hepsiyim.
Ben bunların hiçbiriyim.
Ben her yerdeyim…
Ben hiçbir yerdeyim…
Aylin Safiye Deniz, 2008
