Bazen en önemli şifa,
Kendini göstermeye başlar,
Görmeye cesaret edip kabul edebildiğimizde,
Kabul edilmesi çok zor olanı.
Kestiğimizde imkansıza dair,
İlüzyonda hapseden, uyutan,
Umudu, beklentiyi, hayali…
Ne zaman ki yeniden umut sızar,
Acı da yeşerir hızla beraberinde,
Olmayacak duaya amin dediğimizde,
Olmayacak duaya amin dedirttiğimizde.
Ne kadar paradoks değil mi?
Halbuki şifa değil midir,
Umut, pembe düşünce, “secret” yapmak
İmkansızı başarmak, vazgeçmemek, pes etmemek asla,
Kim bilir ne çoklarına?
Aslında umut da kabul de
Benzer keskin bıçağa,
Duruma göre şifa da getirir,
Acı da yaratabilir daha fazla.
Esasında nerede kullanacağını,
Nerede bırakacağını bilmeli insan.
Aylin Safiye Deniz, 2015