Sürekli koşu bandında koşar gibiydi sanki,
Hayatın sonu gelmez koşturmacası içinde.
Transta hareket halinde, yorgun, beklentili,
Bir nebze ileri gidemeyen kalbinin yolunda,
Farklı görünümlü hep aynı manzaralar eşliğinde.
Belki de ilk yapması gerekendi,
Fark etmesi gerçek dünya olmadığını koşu bandının.
Ardından da basıvermesi makinedeki “dur” tuşuna,
Güvenle inebilmek için ilüzyondan,
Kendini çok da fazla yıpratmadan.
Dur tuşuna bastıktan sonra,
İlk etapta kesilecekti hızı yavaş yavaş,
Sonra da duracaktı biraz beklentisizlikte.
Bu sayede koşu bandından inip,
Yürümeye başlayacaktı hakikat yolunda.
Hatta sınırsızlıkta koşacaktı,
Kesintiye uğramayan manzaralar eşliğinde.
Aylin Safiye Deniz, 2015
