Yaşam öyle sert eser ki bazen,
Hiçbir şey yoktur yapabileceğin,
Dibine vurursun çaresizliğin.
Haksızlığa uğramış hissedersin,
Serzenişte bulunursun hatta, adalet nerede diye, kavga edersin.
Yapmışsındır ne geliyorsa elinden,
Pek de bir işe yaramış görünmez,
Daha da zorlaştırmanın ötesinde koşulları.
Kabullenmek çok zor gelir durumu,
Pes etmek gibi hissettirir hatta.
O anda bırakıp beklentiyi, durumu düzeltme çabasını,
Teslim olduğunda olana,
Kaplar içini tarifsiz bir huzur ve gevşeme hali.
Açılır zihnin, açılır kalbin,
Başlarsın anlamaya görünenin ötesini,
İdrak ederken sandığından çok daha büyük olan oluşu, adaleti.
Fark edersin yaşadığın bu zorlukla,
Aslında ödemekte olduğunu,
Hatırlayamadığın geçmişten kalan bir borcunu.
Daha fazla takılmadan haklılığa haksızlığa,
Adalet aramakla uğraşmadan, sınırlı görüşünle,
Bırakırsın kavga etmeyi ve kurtulma çabanı,
Ödersin borcunu kabulle,
Beraberinde getirdiği özgürlüğü hissederken yavaş yavaş.
Öyle canıgönülden ödersin ki borcunu,
Şifa olur senin yaşadığın zorluklar,
Diğer benzer borcu ödemekte olanlara da.
Adarsın acının meyvelerini diğer acı çekenlere,
Neden ben diye kendine acımak ve söylenmek yerine.
Hep birlikte özgürleşirsiniz adım adım, sevgiyle.
Aylin Safiye Deniz, 2015
