Hiç beklemediğim bir anda,
Aniden ölüm çalıverdi kapımı.
Bir an için göz göze geldim hatta.
Merhaba dedi bana, sessizce…
Titreye titreye karşılık verdim, merhaba diye.
Sonra biraz daha baktım gözlerinin içine,
Aslında o kadar da korkutucu değilmişsin dedim.
Daha da yaklaştım bu cesaretle kendisine,
Hatta dokundum ona yavaşça.
Bir an için direnmek yerine teslim olmak istedim,
Tüm uyanıklığımla,
Onun sonsuz kollarına.
Tam o an hiddetle dur dedi bana!
Şimdi değil, görevin bitmedi henüz.
Sonra devam etti ölüm:
Şimdi git ve hayatını sonuna kadar yaşa,
Her anın kıymetini bilerek, minnetle, şükürle.
Beni görmezden gelen, yaşamı da görmezden gelir,
Beni bilmeyen yaşamayı da bilemez.
Sen biliyorsun artık beni,
Bu sayede yaşayabilirsin gerçekten.
Şimdi git ve doya doya yaşa,
Her an soluğunda soluğumu hissederek…
Aylin Safiye Deniz, 2015