Kalbim kalem oldu,
Ben ise boş bir kağıt.
Coşkun haller içinde,
Çarparken yerinden fırlarcasına,
Aşkı yazdı üzerime durmaksızın.
Mürekkep diye aşk aktı ta içinden,
Türlü türlü desenleriyle, rengarenk,
Kapladı her yerimi.
Doymadı, attı imzasını zarifçe,
Arda kalan külleriyle,
Yandım diye diye.
Ben ise içtim kana kana her zerresini,
Doldum doldum taştım,
Yandım, yok oldum içinde.
Ne kağıt kaldı ne kalem geriye,
Sadece kavuşma vardı,
Bayram vardı.
Aylin Safiye Deniz, 2015
