Ne de güzel hediyeleri vardı,
Ancak ödü kopardı, ya çalarlarsa diye.
Saklanırdı sıkça, belli etmezdi kendini pek,
Alçakgönüllükten değil ha, kibirden,
Üstün görürdü kendini, dışarda tutardı hatta.
Paylaşamazdı korkusundan, kendisinde tutardı gizlice,
Sanırdı ki azalacak paylaşırsa,
Kalmayacak kendine, yok olacak.
Bir başkasının çiçek açtığını görse,
Kendini kurudu sanırdı, paniklerdi sevinemeden,
Karşılaştırmadaydı hep, en mükemmel o olmalıydı,
Diğerleri belirleyecekti değerini sonuçta,
Ona göre karar verecekti nasıl hissedeceğine.
Ne de büyük acıdaydı, yanılsamadaydı,
Gezinirken aç ruhlar boyutunda aç gözlülükle,
Varlık içinde yokluk çekerken.
Keşke görebilseydi çalınabilecek, karşılaştırılabilecek,
Kıskanacak, kendine saklayacak, tutunacak bir şey olmadığını.
Tek başına var olamayacağını,
Ancak ve ancak birlikte var olunabileceğini.
Nasıl davranıyorsa etrafına,
Kendine öyle davrandığını aslında,
Birlikte var oldukları gibi, birlikte yok olmakta olduklarını…
Aylin Safiye Deniz, 2015
